نارنجی شو و دنیا را نارنجی کن

من نارنجیمن هستم و به نارنجی علاقه‌ی فراوان دارم. اما این مطلب را نه به خاطر نارنجی، بلکه به خاطر کمپین مبارزه خشونت علیه زنان نوشتم. تو هم نارنجی باش و دنیات را نارنجی کن!

۴ آذر یا ۲۵ نوامبر هر سال، روزی است که کمپین‌های بین‌المللی برای مبارزه با خشونت علیه زنان شکل می‌گیرد.

در طول تاریخ، خشونت علیه زنان همواره وجود داشته و فقط از نوعی به نوع دیگر تبدیل شده است.

متأسفانه در روح فرهنگ جامعه‌ی ما، خشونت علیه زنان نهادینه شده است و واقعیت تلخ هم این که زنان در جامعه‌ی ما، مشارکت اقتصادی‌اشان حتی از زنان عربستان سعودی هم کم‌تر است.

چند روز پیش در توییتر، مربی دوست داشتنی، امیر مهرانی خاطره‌ای نوشته بود. خاطره‌ای که اتفاقی نه چندان عجیب ولی بسیار تلخ است. توئیتی که شدت خشونت علیه زنان را فریاد می‌زند:

آری، خشونت فراتر از چیزی است که معمولاً تصور می‌شود.

خشونت، به کتک زدن ختم نمی‌شود.

خشونت، فقط کبودی پای چشمان یا روی بدن نیست.

امروزه دیگر، خشونت فراتر از آزارهای فیزیکی است.

خشونت نمودهای دیگری هم دارد. مثلاً فرهنگ‌هایی که دچار بحران هویت شده‌اند و زنانِ جامعه‌اشان را تسلیم سخت‌ترین عمل‌های جراحی زیبایی می‌کنند، لباس مدرنی از خشونت را بر تن کرده‌اند.

خشونت، فراتر از کتک و آزار است.

خشونت، نگاه‌های سنگین و نیش‌دار بر سر لطافت زنانه‌ای است که در تلاش است همواره لطیف باشد.

معنای خشونت را صداهایی می‌دانند که به جرم داشتن صاحبی مؤنث، ساکت شدند.

باید معنای کلمه‌ی خشونت را از دختری پرسید که مجبور شد به جرم دختر بودنش، از تمامی آرزو‌هایش چشم بپوشد.

خشونت علیه زنان، اشک‌هایی است که دختری برای تماشای بازی تیم مورد علاقه‌اش در ورزشگاه آزادی می‌ریخت.

مفهوم خشونت را زنانی می‌دانند که برای کارآفرین شدن، باید به همدلی‌های چندش‌آور تعدادی مرد، لبخند بزنند.

و

زهرِ خشونت را شیرزن‌هایی زیر نگاه‌های سنگین جامعه با تک تک یاخته‌هایشان نوشیدند. آن‌هایی که در بند جبر زمانه، مردانه زیستند و مادرانه فداکاری کردند.

نارنجی پر از امید است. نوید آینده‌ای بدون خشونت می‌دهد. پس نارنجی باش و دنیات را نارنجی کن.